woensdag 29 december 1999

Eindelijk thuis


Thuis


Ik vraag mijn muze
ten dans
ze knikt beleefd
en draait een pirouette
met niets dan woorden
om haar heen
 
ik scherp mijn pen
noteer alvast
een nieuw begin:
       Ik vraag …  

ik zie in haar mijn tranen
mijn eenzaamheid
mijn twijfels
ik hoor het woordje
‘angst’ ontvallen
ik raap het op en
koester weer
het kind in mij  

ik zie mezelf
in hoeken staan
de handen hoog de hemel in
en zie het slaan
van heel dichtbij  

maar zie in mij
de liefde ook
die toe mag slaan
met warme drift
en telkens weer  

een vluchtmisdrijf 
ik zie mezelf
zo ouder zijn  

in handen van
te veel beminden
en draai mij
rond hun vele vingers  
totdat ik vlucht
in eenzaamheid  

ik vraag mijn muze
waar ik ben
ze draait rond mij
omhelst mij teder
fluistert zachtjes
in mijn oor:  

“Thuis, mijn liefste
 
 

© bert deben

Antwerpen, 29 december 1999 (laatste gedicht van de eeuw)   

  


jan. 2024 op poster in Gedichtenstraat/poëziewandeling te Zelem/Halen
en gepubliceerd in bijhorende bundel.

27 opmerkingen:

  1. zeer mooi
    zeer intens
    het raakt diep
    thuis zijn in jezelf, altijd een mooi moment!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. prachtig!
    mooi beeld van je muze
    een mooi eeuweinde ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat voer jij toch een mooie taal in een fijnzinnige beleving.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heel mooi....diepe beleving ...onmisbaar thuis..

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zo echt die strijd tussen vrijheid en geborgenheid; nogmaals dank, Bert !

    BeantwoordenVerwijderen
  6. zo mooi in herkenning;' ik hoor het woordje ‚angst’ ontvallen en raap het op,’
    de zin die uitdrukking geeft aan wat je herkent en altijd meeneemt.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Zo mooi verwoord

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ja idd. We zijn net thuis...
    Heel verwarrend. Waar en wanneer zijn we nu thuis... ?
    Mooi en weeral herkenbaar. Merci, Bert.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Muze is een vrouwelijk woord. Inspiratie en liefde ook.
    Vrouwelijke woorden roepen andere beelden op dan de over-talrijke mannelijke woorden.
    Daarom ontroert en prikkelt me dit gedicht
    En nu zeg ik tegelijk ook veel over de inhoud van dit 'menselijk' gedicht.
    Al ruikt 'mens' alweer naar man.
    Maar in deze context ...
    Ja het kan!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. ik had nochtans ook wel wat mannelijke muzen in mijn leven 😉
      ik vind het dikwijls raar om een geslacht te 'moeten' geven aan een bepaald woord, al geeft het soms wel aparte wendingen, zeker als ik het over 'de liefde' heb en die dan als 'ze' omschrijf - alsof ik mezelf weer verloochenen zoals vroeger, zo'n gevoel ...

      Verwijderen
    2. Daar liefde zelf, geslachtsloos is, maakt hij of zij niet meer uit. Wanneer dat in het diepst van ons wezen doordringt en we daar allen naar handelen, dan zal angst vervliegen. Zo apart, mensen kunnen van hun huisdieren houden, ongeacht geslacht of ras. Maar met medemensen blijft het in deze nog steeds strijd.

      Verwijderen
    3. met dank voor deze mooie bedenking, zo is het inderdaad.

      Verwijderen
  10. Één van je allermooiste gedichten 💕

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Alweer zo ontroerend mooi!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Heel mooi, kwetsbaar en sterk !
    🍀🥰❤️👻🐶

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Thuis in jezelf met je muze is eenheid. Goed gedicht dat ik graag las 🙂

    BeantwoordenVerwijderen