maandag 2 oktober 2000

Ik streel het bed waar jij en ik begon

 .                                                                                                                      
Ik streel het bed waar jij en ik begon
het laken voelt verlaten maar je leeft
nog naakt naast mij, vertraagd, voorbijgestreefd
versteend in bloed achter de horizon  

het kussen leent zich als een blok beton
ik stoot mijn hoofd aan hoe jij niet meer geeft
om mij, aan hoe jouw herinnering kleeft
aan al wat achterblijft – jij overwon  

jouw twijfels, jouw angst, jouw kale eenzaam-
heid en je liet mij achter met de lijken
ik ruim ze langzaam op, hen nog ontwijken
kan ik niet – ik leg me wee naast hen, lijdzaam  

hoe ik me draai of keer, ze blijven kijken
ze fluisteren één voor één jouw naam. 
 

© bert deben
Antwerpen, o2 oktober 2ooo, voor Frank.

 
 
Werd gepubliceerd in literair-cultureel tijdschrift Schoon Schip Jg21, nr.2 - juni 2014 

18 opmerkingen:

  1. ontroerend mooi!
    ben zeer geraakt

    BeantwoordenVerwijderen
  2. hoe gaat die ander met de schuldvraag om?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik deel het maar laat het nog even bezinken.......Fraai, beslist, maar het raakt me zo.......

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Herkenbare pijn...
    Zo moest het zijn en zo is het ook....

    Mooi Bert.....

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wow... Dit gedicht is echt heel mooi en diep.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ja, zo voelt verdriet om de liefde die niet meer is.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. prachtig woorden gegeven aan die herkenbare lijken.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik LIJK wel gestorven en begraven
    door oneindig voor je op te draven,
    maar ik laat je achter steen voor steen,
    jij liet me geloven dat ik wàs

    jouw puinhoop is voor mij
    geen pijnhoop want 'k ben blij
    dat ik door scha en schande
    in mijzelf toch weer belandde

    Je bent verleden
    geen pleister waard

    ik kan alles wissen
    dat is een maal mijn aard...

    En ja, het was mooi zoals het was
    altijd groener aan de overkant
    dat gras

    voor jou althans maar ik ben an
    anders dan een and're man
    dus ik was

    ik ben niet meer voor jou
    niet jou voor mij

    dat stemt gewoon hoopvol
    niet écht blij...

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik laat het even tot mij doordringen
    Zo ontroerend mooi

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Geweldig ! Ontroerend !
    Verdrietig!
    Prachtig Bert 👍😘🍀

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Vraag

    Hoe is dat zo gekomen
    Van altijd blijven slapen
    Tot nooit meer willen zien?

    (Judith Herzberg)

    BeantwoordenVerwijderen