leven in poëzie
vrijdag 15 maart 2024
Grensverleggingen
maandag 19 februari 2024
Drie dingen die me blijven verbazen - Monique Wilmer-Leegwater
donderdag 15 februari 2024
De moeilijkheid van vrede
De moeilijkheid van vrede
-------------------------------
Als je kind gedood wordt door een kogel
die bestemd was voor het zoontje van de buren
als je vader wordt verbannen
en weggerukt uit de familie
terwijl je moeder het besterft
als je man gevangen wordt gezet
vernederd, gebroken en gemarteld
zonder reden, zonder rechtspraak
en als je land bezet wordt
door een volk dat hardvochtig stelt:
dit is ONS land, ONS BELOOFDE LAND!
kan er dan nog vrede heersen
moet er dan wel vrede zijn
voor de moeder van het kind
dat hier in betere scholen bescherming vindt
voor de vader die zich in vrijheid kan bewegen
voor het volk dat vernedert en verdrukt
mijn antwoord
in mijn meest vergevensgezinde uren
is: misschien …
© bert deben
Antwerpen, 29 april 1993.
Geschreven 29 april 1993 in naam van en n.a.v. het zien van een heel aangrijpend interview met een Palestijnse moeder, afgenomen en gefilmd met videocamera door haar dochter.
dinsdag 13 februari 2024
dinsdag 6 februari 2024
Tinnen jubileum
Tinnen jubileum
Het was een keurig saai beminnen
die avond waren wij tien jaar
een heel erg sober rustig paar
we wisten weinig te verzinnen
onder het fraai gestreken linnen
was het op vijf minuten klaar
en niet eens vijf keer op een jaar
maar nu kwam zij wat blozend binnen
ze fluisterde, amper te verstaan:
‘vannacht wil ik graag anders zijn’
benieuwd zijn hield mij in een greep
nadat ze weer was weggegaan
wat later zou zij er weer staan
en schreeuwde zij: ‘hier komt de pijn!’
gekleed in leder, met een zweep
en met een voorbinddildo aan.
© bert deben
Bus 410 Antwerpen-Turnhout, woensdag 10 januari 2024.
Geschreven i.o.v. van schrijversgezelschap Apropos voor het februari thema ‘Soms ben ik iemand anders’, met als extra opdracht 'schrijf een liefdesverhaal met een onverwacht einde'.
zondag 4 februari 2024
It is no gift I tender / Because I liked you better - A. E. Housman
It is no gift I tender,
A loan is all I can;
But do not scorn the lender;
Man gets no more from man.
Oh, mortal man may borrow
What mortal man can lend;
And 'twill not end to-morrow,
Though sure enough 'twill end.
If death and time are stronger,
A love may yet be strong;
The world will last for longer,
But this will last for long.
---------=o=--------
Because I liked you better
Than suits a man to say,
It irked you, and I promised
To throw the thought away.
To put the world between us
We parted, stiff and dry;
"Good-bye," said you, "forget me."
"I will, no fear," said I.
If here, where clover whitens
The dead man's knoll, you pass,
And no tall flower to meet you
Starts in the trefoiled grass,
Halt by the headstone naming
The heart no longer stirred,
And say the lad that loved you
Was one that kept his word
1859 - 1936
Alfred EdwardHousman (26 maart 1859 – 30 april 1936) was een Engelse classicus en dichter. In 1896 ontpopte hij zich als dichter met A Shropshire Lad, een cyclus waarin hij zich voordoet als een onbedorven en melancholische jongeling. Na een trage start, sprak in de oorlogsperiode de bundel wel tot de verbeelding van jonge lezers, vooral door het bezig zijn met de gedachte aan een vroege dood.
In 1922 droeg Last Poems bij aan zijn reputatie. Na zijn dood werden nog meer gedichten uit zijn achtergelaten notitieboeken gepubliceerd door zijn broer Laurence. Het was ook toen, hoewel Housman het zelf niet had toegegeven, dat zijn seksuele geaardheid in twijfel werd getrokken.
Ondanks de
conservatieve aard van zijn tijd en zijn eigen voorzichtigheid in het openbare
leven, was Housman in zijn poëzie, en vooral in A Shropshire Lad, verrassend
open over zijn diepere sympathieën. In More Poems herdenkt en begraaft hij symbolisch
zijn liefde voor Moses Jackson, omdat zijn gevoelens voor hem onbeantwoord en
onvervuld bleven.
dinsdag 30 januari 2024
Kruimeldief, stadspark - 2de prijs Hilarion Thans Poëziewedstrijd
Kruimeldief, stadspark
Overal liggen er elfenvleugeltjes
met een zaadje aan, ik ken hun naam niet
ze helikopteren naar beneden en liggen
daar te wachten op harken van tuiniers
in fel oranje pakken. De duiven
wandelen vertrouwelijk dicht bij
doen alsof ze druk bezig zijn met af
en toe wat pikken in het groen, hopend
op wat koek of chips. Ik stel hen teleur
door niets te eten. Naast mij vraagt
iemand luid aan vermoedelijk een vriend:
‘Hoe stelt uw vrouw het in Amerika,
is ze nog steeds depressief?’ Als een duif
pik ik kruimeltjes van het gesprek mee.
© bert deben
Antwerpen, stadspark, woensdag 13 mei 2015.
maandag 29 januari 2024
Spam
- Maak vandaag nog kennis met je schattige Russische meisje
- Toutes nos félicitations, obtenez votre bonus
- Claim uw 4000 euro welkomstbonus
- Uw abonnement is bijna verlopen
- Neem een tweede hypotheek
- Ontvang nu de nieuwste scheermessen van Gilette